Cottooooon Candy

We gaan om 11 uur op pad met de BART en we staan in een half uur op Embarcadero (downtown SF). We zien de haven al direct en wandelen die kant op. SF staat bekend om de pieren die je hier hebt en we kijken wat rond bij Pier 1 met een prachtige ouderwetse wandelpier. We lopen verder langs de haven op weg naar Pier 39 oftewel Fisherman’s Wharf. Een gebied vol met winkeltjes en restaurantjes. Onderweg passeren allemaal leuke gekleurde trams ons. SF heeft veel vormen van openbaar vervoer zoals dus de tram, trolley, BART en ook de Cablecar.

We lopen naar Fisherman’s Warf omdat daar meestal zeehonden en zeeleeuwen zich ophouden op de steigers om lekker te zonnen. Wanneer we op een wat rustiger stukje staan komt er een zeehond naar boven en schieten we een paar leuke foto’s en zijn we al blij dat we er in ieder geval 1 gespot hebben. Wanneer we bij DE plek voor de zeeleeuwen komen lijkt het net alsof je op Dolfinarium afloopt. Je hoort het kenmerkende geluid al van ver. Op de steigers liggen wel minstens 50 zeeleeuwen in de zon te bakken. Je kunt er een hele tijd staan kijken want ze stoeien met elkaar en regelmatig klinkt het ‘Ah schattig!’ als er een kleiner beest opduikt. Langs de kust vliegen ook pelikanen die we ook nooit eerder in het echt hebben gezien. We zien ook Alcatraz al voor de kust liggen maat dat bezoekje bewaren we voor morgen.

We wandelen de stad weer in op zoek naar Lombard Street het straatje dat je in menige film ziet waar de auto’s in haarspeldbochten naar beneden kronkelen. Onderweg zien we al hele leuke pastelkleurige huisjes en schieten weer de nodige foto’s. Aangekomen bij Lombard Street ziet het zwart van de toeristen en zijn heel wat veiligheidsmensen nodig om het niet in een chaos te laten veranderen. Het is echt een leuke belevenis en we wandelen via de trappen aan de zijkant omhoog. We zien mensen met auto’s, fietsen en zelfs Segway’s naar beneden komen. Boven aangekomen treffen we een halte van de Cable Car een tram die aan kabel wort voortbewogen. We moeten twee trams laten gaan maar kunnen dan mee en maken een lange rit helemaal weer beneden terug naar downtown. San Francisco is een stad met veel heuvels dus is het best een belevenis om dit met de Cable Car te doen. Omdat we best wel een speciale band met trammetjes hebben kijken we ook nog eens naar de techniek. Er loopt door de grond een kabel die bijna continue in beweging is. In de tram heb je twee bedienden. De voorste haalt een hendel om waarmee er zich kennelijk iets vast grijpt aan de kabel en de tram in beweging komt. De man achterin bedient een hendel waarmee de tram afremt. Als hij die flink aantrekt beginnen we een schroei lucht te ruiken. Als ik hem vraag waar die lucht vandaan komt zegt hij dat er onder de tram houten blokken zitten die nu tegen de ijzeren rails aandrukken waardoor de tram afremt. De blokken moeten eens in de 2 a 3 dagen worden vervangen. Ondanks de oude techniek komen we veilig beneden.

We lopen nog door een monsterlijk groot warenhuis met roltrappen die omhoog (niet zo bijzonder) maar ook een bocht om gaan en zoeken naar een gelegenheid om iets te eten. Dat wordt uiteindelijk een soort shoarma tent waar we wraps met kip en beef eten. Na het eten nog een klein stukje lopen naar het AT&T stadion waar we kaartjes hebben voor een honkbalwedstrijd tussen de San Francisco Giants en de Baltimore Orioles. De stroom van mensen wordt groter naarmate we het stadion naderen alsof je naar de Kuip wandelt voor een wedstrijd van Feyenoord. Iedereen is gehuld in oranje-zwart de kleuren van SFG. Bij het stadion aangekomen is wel duidelijk dat we vreemd zijn en worden we zeer vriendelijk naar onze plaatsen verwezen. We zijn 3 kwartier te vroeg maar doen alvast wat sfeer op. Wij hebben net gegeten maar de locals bewaren dat duidelijk voor in het stadion. Wat je hier allemaal kunt (vr)eten is niet te beschrijven. Het is echt een belevenis om tussen het publiek te zitten (wat overigens laat binnen komt) en alle gewoontes mee te pikken. Drie dames zingen het volkslied en het hele stadion gaat staan. Ook wordt een bataljon van het leger welkom geheten die net ver van ons op de tribune zitten, vanzelfsprekend groot applaus.Tijdens de game klinkt er regelmatig zo’n fout orgeltje wat het publiek een beetje op moet zwepen. Het is in het stadion (openlucht) bijzonder fris en we trekken onze capuchons over onze hoofden en proberen ons warm te houden. Uiteindelijk geven we ons maar over aan 4 koppen warme chocola à 6,50 dollar per stuk en ze waren elke dollar waard. We constateren dat het eigenlijk best een traag spel is en met deze kou houden we het niet tot het einde vol wat overigens ook voor een groot deel van het publiek geldt. Het was wel erg leuk om mee te maken en zullen de verkopers op de tribune ook niet snel vergeten met hun ‘Cottoooooon Candy’, ‘Hot Churrrrrrrrros’, ‘Hot Doooooooogs’ en ‘Hot Chocolate’. We wandelen terug naar de BART en naar de camping. Er wordt nog gedouched en daarna lekker naar bed.